A
película Memento, dirixida por Christopher Nolan no ano 2000, ademais de ser
interesante e entretida para o espectador, trata de mostrarnos a través da súa
estructura como funciona o cerebro do protagonista, o cal sofre amnesia
anterógrada.
Leonard
é un home que debido a un golpe no lóbulo temporal non pode xerar novos recordos
e o último que lembra é ver morrer a súa muller. Na película as escenas non
teñen unha estructura lineal coherente, hai contunios “flashbacks” e escenas en
blanco e negro (nas que se conta unha parte diferente da historia). Para continuar coa súa vida e cumplir o
obxetivo de atopar ao asasino da súa muller, utiliza diferentes métodos de
repetición como escribirse notas sobre o que ten que facer, sacar fotos do que debe coñecer, facerse tatuaxes…
O
protagonista está convencido de que os feitos son máis fiables que os recordos
(por eso as fotos e as anotacións sírvenlle de axuda e confía máis no que din
as notas que o que lle contan as personaxes). A medida que avanza a película
podemos comprobar que non é así, xa que a realidade dun suceso depende da
perspectiva e das circunstancias, que cambian segundo o contexto no que Leonard
recibe a información. As outras personaxes aproveitanse del e da súa
enfermidade para o seu propio beneficio e intentan que mesture os recordos que
ten.
Antes
do accidente traballaba de investigador de fraude de seguros e coñece a un home
do que fala durante toda a película: Sammy Jankis, que sufría a mesma
enfermidade que el. Matou a súa muller involuntariamente, xa que esta quería
que Sammy superase a súa enfermidade pedíndolle que lle inxectase a dosis de
medicina que precisaba para a diabetes, ata que quedou en coma. Esta historia é
relevante na película porque chega un momento no que non se sabe cal é a
verdadeira historia do protagonista. Lenny chega a pensar que el era como Sammy
e que todo o que constrúe día a día non son máis que mentiras.
No hay comentarios:
Publicar un comentario